Waddenverhalen vanaf de Lamar

[Marien Nieuwesteeg]

In de afgelopen jaren heb ik een paar verhalen geschreven en op Internet geplaatst over mijn (plezierige) contacten met de KNRM, en dan speciaal de contacten met Station Lauwersoog. Ook schreef ik wel eens wat voor de vereniging Wadvaarders. Deze verhalen zijn dus al eerder op Internet geplaatst, maar omdat het ook over mij en mijn wadder gaat, en ik de verhalen zelf geschreven heb, herplaats ik ze hier ook maar.

 

 

De verkeerde geul, reddingsactie van KNRM...

Deze actie vond plaats toen wij, mijn zwager en ik,op een avond in juli 2005, met mijn Wadder waren drooggevallen op het Brakzand, tegenover Lauwersoog. We zagen een ander zeiljacht met een tweepersoonsbemanning in de Zoutkamperlaag dat op weg leek te zijn naar het Westgat ten westen van Schiermonnikoog. De bemanning voer echter de Geul van Brakzand in en liep daar, met afgaand tij, vast. In eerste instantie zag het er niet dramatisch uit: op een afstand van zo'n 300 meter van ons vandaan meenden wij dat het schip, net als wij, ging droogvallen. Allengs bleek het zeilschip echter steeds meer slagzij te gaan maken. Op het voordek werd reeds een rubberboot opgeblazen.

Wat later kwam de reddingboot uit Lauwersoog, de Annie Jacoba Visser, aanstuiven. Het zeilschip maakte intussen 50 graden slagzij; klaarblijkelijk had het toch een behoorlijk diepstekende kiel. Via de marifoon kon ik meeluisteren naar de actie: het bleek nodig de bemanning van boord te halen en er werden twee bemanningsleden van de reddingboot achtergelaten om het zeilschip in de gaten te houden. Na het vertrek van de Annie Jacoba Visser zijn wij, lopend over het Brakzand, gaan kijken. En hebben we de twee bemanningsleden naar ons schip uitgenodigd voor een kop koffie en een zitplaats die redelijk horizontaal was. Met het zeiljacht zou de eerste uren niets gebeuren: dat lag hoog en droog op een oor, zonder zat er zelfs maar water in het gangboord kwam.

Toen de twee bemanningsleden van de reddingboot bij ons aan boord kwamen was er wel een probleempje. De overlevingspakken die de redders droegen, van laarzen tot aan de capuchon uit één stuk waterdicht materiaal gemaakt, zaten redelijk vol modder. Dus werd er maar een uitzondering gemaakt op mijn regel dat alleen op het achterdek modder mag komen. We vonden het wat gênant om de redders te vragen zich helemaal uit te kleden. En een dekwaspomp heb ik niet. Er was sowieso niet genoeg water meer, noch in mijn tank noch op het wad.

We hadden daarna met de twee bemanningsleden aan boord een genoeglijke avond. Gesprekken over reddingsacties, leuke en moeilijke momenten, zepers, (jawel, ook een reddingsboor "redt" ook wel eens een schip dat niet in de problemen verkeert; varen op het wad en zelfs de vergoeding van 1.25 Euro per uur die zij bij een actie "verdienen". Een biertje of een borrel was niet aan hen besteed; koffie, koek, fris, kaas en worst ging er echter wel in. Na middernacht, het water kwam alweer op, gingen zij weer terug naar het zeiljacht. Daar zouden ze weer op de Annie Jacoba Visser wachten die het schip bij hoog water mee zou nemen naar Lauwersoog. De volgende ochtend was mijn schip na een uurtje poetsen ook weer toonbaar.

Wadlopers in de problemen

Twee dagen later lag ik, ik was nu alleen aan het varen, voor een tijstop in de Eilanderbalg tussen Schiermonnikoog en het Simonszand. Er kwam een grote groep wadlopers die, op weg van Pieterburen naar Schiermonnikoog, vlak bij mijn schip de Eilanderbalg overstak. Met verschillende wadlopers heb ik een praatje gemaakt. Misschien dat ik op mijn schip nog eens een koek- en zopie-verkooppunt ga maken.

De gids, die aan het eind van de lange sliert liep, kwam ook langs en vertelde dat twee wadlopers het, vanwege medische problemen, zwaar hadden. Maar daarna werd het weer heerlijk rustig op het wad. Een half uurtje later, ik had de marifoon op kanaal 5 (Verkeerspost Schiermonnikoog) gezet voor het weerbericht, hoorde ik dat de Annie Jacoba Visser weer uitgevaren was om twee wadlopers op te halen die in de problemen waren gekomen. Het bleek om de groep te gaan die mij daarvoor was gepasseerd. De gids kon echter zijn positie niet bepalen (geen draagbare GPS?).

Vanuit de vuurtoren van Schier waren zij wel te zien maar men kon de exacte plaats van de slachtoffers niet bepalen. Ik heb aan de vuurtoren aangeboden een peiling op de groep te maken. Dat werd op prijs gesteld. Ik gaf mijn GPS-positie door en gaf de toren aan dat de groep op de lijn van mijn schip en een baken op Schiermonnikoog stond. Met een kruispeiling konden zij toen weer de positie van de slachtoffers bepalen en die doorgeven aan de Annie Jacoba Visser. Met een verrekijker kon ik zien hoe de Annie Jacoba Visser aankwam, hoe de bemanning ook ging wadlopen en de wadlopers met problemen naar de reddingsboot en vervolgens naar Lauwersoog bracht. Later las ik op de Wadgidsen website dat de problemen mee vielen.

 

Tot een volgende keer?

Na afloop van deze reddingsactie werd ik door de verkeerspost Schiermonnikoog opgeroepen voor een nadrukkelijk bedankje voor mijn medewerking aan deze actie. Ik vertelde terug dat ik dat op prijs stelde, maar dat wel vaker deed. Even later werd ik opnieuw opgeroepen en werd gevraagd wat mijn bestemming was.
Hoezo? Ik wist zelf nog niet waar ik heen zou gaan en ik heb toch geen meldplicht? Het antwoord was dat de verkeerspost dan vast zou weten waar ze overmorgen de reddingboot heen moesten sturen...

Zo maak je nog eens wat mee op het wad. Opmerkelijk voor mij was:
- Dat er dus nog steeds mensen zijn die zich, zonder goede navigatie op het wad begeven.
- De inzet, betrokkenheid maar ook de humor van de redders en medewerkers van de verkeerspost (het zijn net gewone mensen!).

 

Wordt vervolgd ?.